Binnen de (in Nederland) aangevraagde geothermie-opsporingslicenties domineren de glastuinbouwtoepassingen. Circa 90% van de aanvragen voor opsporingsvergunningen heeft deels of geheel betrekking op kassen. Het programma Kas als Energiebron rekent op een aanzienlijk potentieel van geothermie in de glastuinbouw en ondersteunt deze ontwikkeling met subsidies voor investeringen (MEI-regeling) en onderzoekprojecten.
Het grote aandeel van de glastuinbouw is het gevolg van het aspect, dat de warmtevraag fors is – en sterk geconcentreerd op een relatief klein oppervlak. Dit laatste heeft weer tot gevolg, dat de investeringen voor de distributie van de warmte een fractie zijn van de kosten van stadsverwarming.
Pioniers
Glastuinbouwers kunnen bovendien relatief laagwaardige warmte benutten. Afhankelijk van de leeftijd en de constructie van de kas en het afgiftesysteem kan met (voor geothermie) relatief lage temperaturen worden volstaan. Het eerste diepe aardwarmte project – bij het bedrijf van A+G vanden Bosch BV – verwarmt circa 14 hectare glas met een brontemperatuur van 60 ºC.
Deze aspecten compenseren, dat de gastarieven voor de glastuinbouw een stuk lager liggen (grootverbruiker¬tarieven) dan bij woningen en ook het punt, dat afschrijvingstermijnen in de tuinbouw korter zijn, dan bij stadsverwarming en elektriciteitsproductie.
Succesfactoren
Voor de beoordeling van de economische haalbaarheid is naast de geologische geschiktheid van de ondergrond een aantal kernfactoren aan te wijzen. Van belang is uiteraard de aard, omvang en de tijdsduur van de warmtevraag, die vaak weer afhankelijk is van het gewas. Gewassen, die overwegend belichting nodig hebben, zullen eerder kwalificeren voor warmtekrachtkoppeling. Een relevante economische factor is ook de aanwezigheid van een CO2 pijp. Het alternatief – aanvoer per as – is immers duurder. Als er geen CO2 leiding ligt, zal een geothermiebron vaak gecombineerd worden met bestaande ketels en/of Warmte-Kracht Koppeling (WKK) om aan de CO2 vraag te voldoen.
